Kisumu ber
Door: Sarah
Blijf op de hoogte en volg Sarah en JP
20 Juli 2014 | Kenia, Kisumu
Hallo allemaal,
Een paar dagen verder, en nog steeds geen foto's. Ik wilde m'n camera meenemen, maar halverwege de weg naar het internetcafe bedacht ik me dat ik hem vergeten was, en we vonden het te warm om hem mee te nemen. Misschien dat JP vanavond nog wat foto's van z'n iphone kan posten, maar ik kan niks beloven! Woensdag stonden we op tijd op en hadden we een prachtige busrit naar Kisumu. Lekker zebra's, impala's, apen en zelfs 1 giraffe gezien, de theevelden van Kericho, wortelverkopers, etc. etc. In ieder geval een goede sfeerimpressie van Kenia. We kwamen rond 4 uur aan in Kisumu en namen toen gelijk de taxi naar ' Nyalenda Catholic Centre', de compound in de sloppenwijk Nyalenda waar we nu verblijven.
Eigenlijk zou het leuker zijn als JP nu verder zou schrijven, want voor mij was het allemaal al bekend. Maar JP is drukdrukdruk met zijn masterscriptie, dus ik zal mijn best doen! Ik heb wel weer nieuwe foto's gemaakt van de compound, dus zodra ik er een x aan denk om mijn camera mee te nemen, zullen jullie die foto's ook zien!
Het was voor mij erg bijzonder om iedereen weer te zien, Mama Mary, Francisca, Anne, Betty en Anastacia, maar ook wel gek dat er mensen niet waren, zoals Evelyn, Benter, John en Steven. Het voelde echt als thuiskomen, en het voelde na een paar uur dan ook zo alsof ik niet was weggeweest.
JP heeft iedereen ontmoet en vond eigenlijk ook al heel snel zijn draai, hoewel hij het douchen onder een koude douche echt 10 x niks vindt. Op dit moment verblijft er ook 1 jongen, Bill, (23) die ooit het straatkinderenprogramma heeft doorlopen, maar door Sister Bernadette (zij is verantwoordelijk voor het gezondheidsprogramma van Pandipieri) gesponsord is tot aan college, wat hij nu doet). Jp en hij waren eigenlijk binnen de kortste tijd al goede matties. Mama heeft op dit moment ook 4 kleinkinderen (de kinderen van James, haar zoon) onder haar hoede. Vandaag vonden we uit dat zij al minstens 2 jaar hun vader niet hebben gezien. Best wel heftig voor die kids. Carl en Maribell (de jongste, een tweeling) waren er 3 jaar geleden ook al, maar toen waren ze 2. Het is erg leuk om te zien hoe die gegroeid zijn!
In het begin van de avond zijn we ook even bij Daisy langs geweest, het dove buurmeisje (ze woont samen met haar familie in een slop). Ik ging naar haar toe en deed 'mijn naam' (het gebaar dat ik had gecreeerd voor mezelf), en in eerste instantie wist ze niet zo goed wat ze ermee moest, maar ineens herinnerde ze zich het. Ze maakte het gebaar van een vliegtuig, en later ook het gebaar van Bente (met wie ik toen was). Dat was echt heel leuk. We hebben al snel een gebaar voor JP bedacht, en zijn binnengegaan bij Mama Daisy (de moeder van Daisy). Ook zij vond het weer erg leuk om ons te zien, en het was oko leuk om te zien hoe alle kindjes weer gegroeid waren. ze heeft nu een nieuw baby'tje, Merilyn, en die is echt om op te vreten.
Enfin, tijdens het avondeten hebben we kennisgemaakt met de 9(!) andere vrijwilligers die momenteel bij Mama Mary verblijven. Je hebt Fenna en Evelien (die zijn er al 2 maanden), Fleur, Eefje en Sharon (die zijn er nog niet zo lang, Fleur en Eefje blijven 6 weken, Sharon 6 maanden) en dan nog 4 vrijwilligers uit de UK, van wie ik maar van 2 de namen weet: PJ en Michela.
JP stelt zichzelf trouwens voor als Peter, omdat het makkelijker is.
' s Avonds gingen we niet al te laat slapen, we hebben echt een superchille kamer by the way, en de volgende dag werden we lekker lui wakker. Voor ons allebei voelde het niet alsof we de dag ervoor pas waren aangekomen, maar alsof we er al weken waren. Het was erg leuk om te merken dat JP zich ook zo snel thuis voelde. We hebben donderdag erg weinig gedaan, behalve rondgehangen met de kindjes en de familie op de compound, en natuurlijk naar MegaCity (het megachille winkelcentrum op 5 minuten lopen) om even mn mail te checken en, natuurlijk, om aan JP’ s scriptie te werken. Ja, donderdag was echt een luie dag! ‘ s Avonds ging JP voetballen en verstuikte daarbij flink z’n enkel! Er zat echt een enorm ei op!
Vrijdag hebben we ‘ s ochtends Vader Hans, de oprichter van KUAP Pandipieri, gezien en dat was wel bijzonder, want hij vloog dezelfde dag nog terug naar huis. Daarnaast zijn we naar Pandi gegaan, om daar weer een drukverbandje te halen voor Jp’s voet in het kliniekje daar. Voor het drukverbandje, pijnstillende gel en zwellingsverminderende pillen waren we wel 3 hele euro’s kwijt. Verder heb ik JP op Pandi aan zoveel mogelijk mensen voorgesteld, en zelf ook weer geprobeerd iedereen te zien, inclusief de lieve Sister Bernadette. ‘s Avonds aten we frietjes met kip (jeej)! Dat was erg lekker. Opvallend is trouwens dat we tot nu toe elke keer wel lekker hebben gegeten, zelfs al twee x voor lunch guacamole gehad! Super! Na de frietjes hadden we met Lotte (meisje van mijn studie, die doet nu een onderzoek in Kisumu) afgesproken in the Duke of Breeze, een hotel met een rooftopbar, om daar lekker een paar biertjes te drinken en te genieten van het uitzicht. Voor het eerst in mijn leven heb ik JP zien ‘ genieten’ (lees: niet ergeren) van top40 muziek en slechte hiphop! Normaal zou hij niet eens ergens naar binnen gaan waar ze deze muziek draaiden, maar ach ja, het is Afrika, dus je kan het ze niet kwalijk nemen haha! Het was een erg gezellige avond en we waren pas tegen 1en weer thuis.
Zaterdagochtend hebben we onze was gedaan. Gelukkig was het niet zoveel en wilde Francisca ons helpen, dus zijn mijn handen in ieder geval niet kapot! Daarna zijn we naar een plek gegaan die er 3 jaar geleden nog niet was: Dunga Hill Camp. Het is een restaurant/bar op een heuveltje aan het Victoriameer. We hebben daar echt genoten van de zonsondergang en lekker eten, en natuurlijk biertjes. Toen hadden we weer met Lotte afgesproken, maar nu had ze ook Julie meegenomen. Zij verblijft bij Julie, en ik ken Julie nog van 3 jaar geleden. Het was echt superleuk om haar weer te zien. Jp en ik hadden Bill meegenomen, omdat hij bijna weer teruggaat naar Nairobi. Het was echt supergezellig, en we zijn rond een uur of 9 weer naar de Duke of Breeze (rooftopbar) gegaan, waar we nog gedanst hebben (JP niet, vanwege zijn voet) en heerlijk genoten!
Vanochtend was het plan om naar Kibuye markt te gaan (die is altijd heel groot op zondag, met kleding, groente, fruit, mooie doeken, schoenen, etc.), maar omdat het regende toen we wakker werden, besloten we dat dat niet handig was, want dan is de hele markt 1 modderpoel, dus dat komt een andere keer wel! Toen hebben we foto’s gemaakt van de dansgroep van de kerk, en van alle kindjes.
(We waren wakker geworden door een vuurtje waarin plastic werd verbrand, voor de ‘ wierrook van de katholieke kerk’. Het blies zo onze kamer in… Niet echt plezant wakker worden, maar ach). Na de lunch (guacamole), zouden we naar het internetcafe gaan, om deze blog te schrijven en JP om de feedback op zijn scriptie te verwerken. JP is klaar, ik ook, dus we gaan er weer van tussen, g enieten van de zon die inmiddels weer fel schijnt!
Foto’s komen eraan!
XX
Een paar dagen verder, en nog steeds geen foto's. Ik wilde m'n camera meenemen, maar halverwege de weg naar het internetcafe bedacht ik me dat ik hem vergeten was, en we vonden het te warm om hem mee te nemen. Misschien dat JP vanavond nog wat foto's van z'n iphone kan posten, maar ik kan niks beloven! Woensdag stonden we op tijd op en hadden we een prachtige busrit naar Kisumu. Lekker zebra's, impala's, apen en zelfs 1 giraffe gezien, de theevelden van Kericho, wortelverkopers, etc. etc. In ieder geval een goede sfeerimpressie van Kenia. We kwamen rond 4 uur aan in Kisumu en namen toen gelijk de taxi naar ' Nyalenda Catholic Centre', de compound in de sloppenwijk Nyalenda waar we nu verblijven.
Eigenlijk zou het leuker zijn als JP nu verder zou schrijven, want voor mij was het allemaal al bekend. Maar JP is drukdrukdruk met zijn masterscriptie, dus ik zal mijn best doen! Ik heb wel weer nieuwe foto's gemaakt van de compound, dus zodra ik er een x aan denk om mijn camera mee te nemen, zullen jullie die foto's ook zien!
Het was voor mij erg bijzonder om iedereen weer te zien, Mama Mary, Francisca, Anne, Betty en Anastacia, maar ook wel gek dat er mensen niet waren, zoals Evelyn, Benter, John en Steven. Het voelde echt als thuiskomen, en het voelde na een paar uur dan ook zo alsof ik niet was weggeweest.
JP heeft iedereen ontmoet en vond eigenlijk ook al heel snel zijn draai, hoewel hij het douchen onder een koude douche echt 10 x niks vindt. Op dit moment verblijft er ook 1 jongen, Bill, (23) die ooit het straatkinderenprogramma heeft doorlopen, maar door Sister Bernadette (zij is verantwoordelijk voor het gezondheidsprogramma van Pandipieri) gesponsord is tot aan college, wat hij nu doet). Jp en hij waren eigenlijk binnen de kortste tijd al goede matties. Mama heeft op dit moment ook 4 kleinkinderen (de kinderen van James, haar zoon) onder haar hoede. Vandaag vonden we uit dat zij al minstens 2 jaar hun vader niet hebben gezien. Best wel heftig voor die kids. Carl en Maribell (de jongste, een tweeling) waren er 3 jaar geleden ook al, maar toen waren ze 2. Het is erg leuk om te zien hoe die gegroeid zijn!
In het begin van de avond zijn we ook even bij Daisy langs geweest, het dove buurmeisje (ze woont samen met haar familie in een slop). Ik ging naar haar toe en deed 'mijn naam' (het gebaar dat ik had gecreeerd voor mezelf), en in eerste instantie wist ze niet zo goed wat ze ermee moest, maar ineens herinnerde ze zich het. Ze maakte het gebaar van een vliegtuig, en later ook het gebaar van Bente (met wie ik toen was). Dat was echt heel leuk. We hebben al snel een gebaar voor JP bedacht, en zijn binnengegaan bij Mama Daisy (de moeder van Daisy). Ook zij vond het weer erg leuk om ons te zien, en het was oko leuk om te zien hoe alle kindjes weer gegroeid waren. ze heeft nu een nieuw baby'tje, Merilyn, en die is echt om op te vreten.
Enfin, tijdens het avondeten hebben we kennisgemaakt met de 9(!) andere vrijwilligers die momenteel bij Mama Mary verblijven. Je hebt Fenna en Evelien (die zijn er al 2 maanden), Fleur, Eefje en Sharon (die zijn er nog niet zo lang, Fleur en Eefje blijven 6 weken, Sharon 6 maanden) en dan nog 4 vrijwilligers uit de UK, van wie ik maar van 2 de namen weet: PJ en Michela.
JP stelt zichzelf trouwens voor als Peter, omdat het makkelijker is.
' s Avonds gingen we niet al te laat slapen, we hebben echt een superchille kamer by the way, en de volgende dag werden we lekker lui wakker. Voor ons allebei voelde het niet alsof we de dag ervoor pas waren aangekomen, maar alsof we er al weken waren. Het was erg leuk om te merken dat JP zich ook zo snel thuis voelde. We hebben donderdag erg weinig gedaan, behalve rondgehangen met de kindjes en de familie op de compound, en natuurlijk naar MegaCity (het megachille winkelcentrum op 5 minuten lopen) om even mn mail te checken en, natuurlijk, om aan JP’ s scriptie te werken. Ja, donderdag was echt een luie dag! ‘ s Avonds ging JP voetballen en verstuikte daarbij flink z’n enkel! Er zat echt een enorm ei op!
Vrijdag hebben we ‘ s ochtends Vader Hans, de oprichter van KUAP Pandipieri, gezien en dat was wel bijzonder, want hij vloog dezelfde dag nog terug naar huis. Daarnaast zijn we naar Pandi gegaan, om daar weer een drukverbandje te halen voor Jp’s voet in het kliniekje daar. Voor het drukverbandje, pijnstillende gel en zwellingsverminderende pillen waren we wel 3 hele euro’s kwijt. Verder heb ik JP op Pandi aan zoveel mogelijk mensen voorgesteld, en zelf ook weer geprobeerd iedereen te zien, inclusief de lieve Sister Bernadette. ‘s Avonds aten we frietjes met kip (jeej)! Dat was erg lekker. Opvallend is trouwens dat we tot nu toe elke keer wel lekker hebben gegeten, zelfs al twee x voor lunch guacamole gehad! Super! Na de frietjes hadden we met Lotte (meisje van mijn studie, die doet nu een onderzoek in Kisumu) afgesproken in the Duke of Breeze, een hotel met een rooftopbar, om daar lekker een paar biertjes te drinken en te genieten van het uitzicht. Voor het eerst in mijn leven heb ik JP zien ‘ genieten’ (lees: niet ergeren) van top40 muziek en slechte hiphop! Normaal zou hij niet eens ergens naar binnen gaan waar ze deze muziek draaiden, maar ach ja, het is Afrika, dus je kan het ze niet kwalijk nemen haha! Het was een erg gezellige avond en we waren pas tegen 1en weer thuis.
Zaterdagochtend hebben we onze was gedaan. Gelukkig was het niet zoveel en wilde Francisca ons helpen, dus zijn mijn handen in ieder geval niet kapot! Daarna zijn we naar een plek gegaan die er 3 jaar geleden nog niet was: Dunga Hill Camp. Het is een restaurant/bar op een heuveltje aan het Victoriameer. We hebben daar echt genoten van de zonsondergang en lekker eten, en natuurlijk biertjes. Toen hadden we weer met Lotte afgesproken, maar nu had ze ook Julie meegenomen. Zij verblijft bij Julie, en ik ken Julie nog van 3 jaar geleden. Het was echt superleuk om haar weer te zien. Jp en ik hadden Bill meegenomen, omdat hij bijna weer teruggaat naar Nairobi. Het was echt supergezellig, en we zijn rond een uur of 9 weer naar de Duke of Breeze (rooftopbar) gegaan, waar we nog gedanst hebben (JP niet, vanwege zijn voet) en heerlijk genoten!
Vanochtend was het plan om naar Kibuye markt te gaan (die is altijd heel groot op zondag, met kleding, groente, fruit, mooie doeken, schoenen, etc.), maar omdat het regende toen we wakker werden, besloten we dat dat niet handig was, want dan is de hele markt 1 modderpoel, dus dat komt een andere keer wel! Toen hebben we foto’s gemaakt van de dansgroep van de kerk, en van alle kindjes.
(We waren wakker geworden door een vuurtje waarin plastic werd verbrand, voor de ‘ wierrook van de katholieke kerk’. Het blies zo onze kamer in… Niet echt plezant wakker worden, maar ach). Na de lunch (guacamole), zouden we naar het internetcafe gaan, om deze blog te schrijven en JP om de feedback op zijn scriptie te verwerken. JP is klaar, ik ook, dus we gaan er weer van tussen, g enieten van de zon die inmiddels weer fel schijnt!
Foto’s komen eraan!
XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
